Getuigenis van Sharwani

Angst voor de confrontatie met lotgenoten

Ik hoorde al vaker van lotgenotengroepen, maar telkens wanneer ik de stap er naar toe wilde zetten, hield een soort van angst me tegen.
‘Wat zou het met me doen als ik nog mensen tegen kwam met een bipolaire stoornis?’. ‘Zou ik in deze spiegel durven kijken of zou ik er juist angstvallig van wegvluchten..?’  ‘Wat als ik dit alles weer zou wegduwen in plaats  van te voelen en dan later hier weer de weerslag van zou voelen…?’
Net na mijn opname in Duffel, die ik als traumatisch ervaarde, was de stap veel te groot, de angst te groot, het proces moest nog gegaan, diep binnenin mezelf. Het werd een zoektocht en vinden van handvaten, maar vooral ook van veel strijd in mezelf, tegen mezelf, tegen wat me was overkomen, het zoeken van dit hele gegeven een plaats geven, mezelf terugvinden, herontdekken. Wie was ik voorbij de depressie, de psychose, de medicatie, de opname, de angst, de onzekerheid?

Mijn proces en cruciale rol van Ups & Downs

Jaren heb ik benut om mezelf beter te leren kennen, te vinden wat me kracht geeft en energie, wat me uitput, luisteren naar mijn lichaam en dat dieper weter in mezelf. Ik ben gezegend met zoveel steun en onvoorwaardelijke liefde in mijn leven van familie en mijn partner, ze zien me blijkbaar als wie ik werkelijk ben en niet zozeer als wat me overkwam. Ik kan niet zeggen dat ik altijd volledig in vrede ben met mezelf, maar tegelijkertijd denk ik ook dat niemand constant in vrede is met zichzelf. En net daarin denk ik dat Ups & Downs voor mij een belangrijke rol gespeeld heeft.  Ik was altijd op mijn hoede, bang om in mijn kaarten te laten kijken, wat als mensen echt wisten dat ik een psychische gevoeligheid had, hoe zouden ze me dan bekijken, met me omgaan enz. Dit was één zaak, maar de belangrijkste was hoe ik mezelf was gaan zien. De mindere, degene met ‘kosten’ aan, de ‘niet-hele’, degene die niet kan… Het slachtoffer van mijn verhaal waarin kracht wegdeemsterde en onzekerheid, falen mijn werkelijkheid werden. Een onuitputtelijke strijd van mezelf niet aanvaarden wat me bergen energie kostte …

Oordeelloze openheid

Ik besloot na een getuigenis in de media de website: www.upsendowns.be  te googelen  en zag dat er een wandeling in de buurt gepland stond. Dat durfde ik wel, de buitenlucht, de beweging en voor ‘t eerst de ontmoeting met lotgenoten. We gingen samen op wandel en ik had meteen een vlotte babbel met een jonge vrouw. Ik dacht dat ze ook lotgenoot was, maar ze was partner van.  Het was boeiend, luchtig, verrijkend en zij was ook blij om met me in gesprek te gaan. Ik voelde een oordeelloze openheid. Ik sprak ook kort met verschillende lotgenoten en in tegenstelling tot mijn verwachtingen, was het een aangenaam ontmoeten van gelijkgestemden. Mensen verder in hun proces, zoekend en ook heel hoopvol. Ze vertelde me wat hun geholpen had, er was geen oordeel, er was ruimte om te delen zonder dat ik onderbroken werd met goedbedoelde raad. Het feit dat je even op adem kon komen en kon delen, maakte dat ik toen pas kon voelen hoeveel verdriet en onvrede nog aanwezig was in mij. En dit werd gehoord, gevoeld, ontvangen en bij het afscheid kreeg ik een warme knuffel van Lieve, die later zo bleek de regioverantwoordelijke was.

Ik had me nooit kunnen voorstellen hoe hartelijk, warm, open, toegankelijk en vrij een regiogroep als Geel is. Ik bleef plakken en kwam bijna iedere maand en nam ook mijn partner geregeld mee. Het voelt voor mij toch echt als een verrijking in mijn leven. De strijd die je binnenin voert of het nu vlak na een opname of jaren er na is, het is zo dankbaar om dit te delen, te luisteren, uit te wisselen. 

Ook voor familie, naaste vrienden of een partner kan het ook zo opluchten om eens te horen van anderen hoe ze met de ups en downs van hun omgeving omgaan.

Als ik nu terugblik is het juist de ruimte die ik gaf aan mijn gevoeligheid door erover te delen in de bijeenkomsten, te luisteren naar lotgenoten en sprekers, dat me meer vrede gaf in het aanvaarden van mijn diagnose.

Niemand kan het alleen

Weet je, ups en downs kennen we allemaal, maar als er ruimte is om te delen wat echt zwaar weegt of als er ruimte is om weer te lachen ook en als er ruimte is om te ontmoeten in en voorbij het verhaal, dan gaat een nieuwe wereld open. Waar mensen elkaar ontmoeten zoals ze zijn, wat er in hun omgaat en waar ze een luisterend oor, steun en kracht kunnen vinden.

Een wereld van hoop, vertrouwen, steun en samen… Want niemand kan het alleen.

Dus als je je geroepen voelt om eens te proeven van Ups & Downs … We zijn een open groep dus altijd welkom op de maandelijkse bijeenkomst in al wie je bent. Alle informatie op onze website onder het kopje ‘regiogroepen‘. 

Ik hoop dat wanneer  je voelt  dat het leven op je weegt of als je even geen uitweg ziet… je hier en nu even mag landen en je gedragen mag voelen in al wie je werkelijk bent.

Sharwani