September 2010, ik ben inmiddels ruim 3 jaar onderweg met een depressie. Tot dat moment van alles geprobeerd: medicatie, psychotherapie, groepstherapie, running therapie, een natuurgeneeswijzer geraadpleegd, een medium bezocht en zelfs een opname. 
Niets hielp (echt).

Ik zat toen aan medicatie waarvan de psychiater vond ik dat dit misschien wel de rest van mijn leven moest slikken. Dit zou geen probleem zijn als ik me dan ook goed zou voelen. Geestelijk was mijn situatie redelijk stabiel, maar gelukkig was ik niet. Lichamelijk had ik enorm veel klachten van de medicatie. Waarvan de hoofdpijn, een hoge bloeddruk en vermoeidheid de grootste waren. Deze bijwerkingen van de medicijnen beperkte me enorm in mijn doen en laten. Volgens de psychiater moest ik dat maar accepteren ‘een suikerpatiënt moet ook altijd insuline spuiten’, was zij van mening. Ik was toen 27 en voelde er niks voor om de rest van mijn leven niet normaal te kunnen functioneren. Daar vond ik mezelf veel te jong voor. Dus ik wilde heel graag van mijn medicatie af, want dit was toch de grootste boosdoener van alle kwaaltjes waar ik op dat moment last van had. Echter was mij erg veel angst aangepraat over wat er kan gebeuren als je gaat afbouwen en er niet aan toe bent. Met tot gevolg dat ik niet durfde. Ik was op een dood punt aanbeland. 
Happy was ik niet, maar volgens mijn arts wel genezen van de depressie.

Toen zagen mijn ouders een reportage op Een over de rTMS techniek. Toen ik de aflevering zelf zag, werd ik heel erg emotioneel. Dit was precies wat ik zocht! Ik heb meteen contact gezocht bij het voor mij dichtstbijzijnde punt waar ze deze techniek ten uitvoer brengen. Dit was een uur rijden vanaf mijn huis, maar dit vond ik het bij voorbaat al waard.

Door de reportage was ik niet de enige die heil zag in deze methode, maar ondanks deze drukte kon ik in oktober al voor de benodigde onderzoeken komen en eind november begon ik al met de eerste cyclus behandelingen. De eerste cyclus, omdat de bedoeling van de behandelingen voor mij was om af te gaan bouwen van mijn medicatie, maar met de medicatie die ik slikte kon het afbouwen niet tegelijkertijd met de rTMS behandelingen plaatsvinden. Ik zou dus eerst een cyclus doen om sterk te worden. Dan zelf gaan afbouwen en daarna nog een aantal behandelingen om de rTMS behandeling bij te stellen aan de situatie zonder medicatie.

Drie keer in de week op en neer. Een hele opgave, die veel energie kostte, maar ondanks dat voelde ik al na een behandeling of 4 dat dit het wel eens kon gaan worden. De dag erna tussen 2 behandelingen in voelde ik me fit en vrolijk. Dit gevoel kende ik niet meer. Altijd had ik me afgevraagd of ik het verschil zou merken als ik me weer eens ‘normaal’ zou voelen. Die dag kreeg ik het antwoord. Ik kon gewoon doen wat ik wilde zonder moe te worden. Ik had het naar mijn zin, stond zingend te koken op een tijdstip dat ik anders altijd niet van de bank af te slaan was. Ook voor mijn omgeving was het een wereld van verschil. 
Maar de twijfel was ook nog aanwezig, want stel dat dit eenmalig was of een psychologisch effect? Na alle teleurstellingen van de eerdere jaren durfde ik niet meer te hopen.

Na 10 behandelingen gaf mijn psycholoog aan dat het wel erg goed met mij ging. En ook ikzelf merkte naarmate de behandelingen vorderde dat ik steeds vaker vrolijke momenten had. Het was vooraf de bedoeling geweest om 20 behandelingen te doen de eerste cyclus, maar dit bleek eigenlijk niet nodig. Tot de kerst zou het 15 behandelingen worden en we spraken af het hierbij te laten. Dit overleg gaf zoveel vertrouwen. Zij geloofde er helemaal in en ik ook in mezelf! 
Na de laatste behandeling ging ik daar weg met een euforisch gevoel. Ik voelde me lekker, zeker en kon de hele wereld aan. Kom maar op met die periode van afbouwen. Ik wilde vanaf het nieuwe jaar gaan starten met afbouwen, maar ik kon niet meer wachten en begon meteen! Hierbij kreeg ik nog wat voor mijn kiezen, want mijn psychiater zag het niet zitten en weigerde me te helpen met het opstellen van een afbouwschema. Iets waar natuurlijk weinig vertrouwen uit spreekt, maar zelfs dat kon me niet deren. Ik besloot mijn huisarts om advies te vragen. Hij was al die jaren nauw betrokken met alles rondom mijn depressie en zag wél in dat ik er klaar voor was. Hij gaf meteen aan dat hij me niet zou laten vallen en samen met hem ben ik begonnen met het moeilijkste deel van dit traject.

Drie maanden lang ben ik bezig geweest om af te bouwen. Alles extra voorzichtig want het moest niet mis gaan. Ik had om de paar weken een afspraak met mijn huisarts om te bespreken hoe het ging en de volgende stap te bepalen. Omdat ik een vrij hoge dosis slikte, moesten er een hoop stapjes genomen worden om uiteindelijk op nul te komen. 
Ik was gewaarschuwd dat er moeilijke periodes bij zouden zitten, maar die bleven vrij lang uit. Tot in de laatste weken de twijfel ineens toesloeg en als je die als piekeraar eenmaal hebt toegelaten, blijft hij zeuren. Ik zocht contact met de rTMS behandelkliniek om dit met mijn psycholoog te bespreken, want ook al was ik daar nu niet onder behandeling ik kon er altijd terecht. We belden dezelfde middag en maakte ook meteen een afspraak dat ik de week erna meteen komen. Niet voor een rTMS behandeling, maar om even te praten en de twijfels te bespreken. Na deze afspraak zag ik het weer helemaal zitten. Door de intensieve therapie die je tijdens de rTMS bezoeken hebt (3 keer in de week), wist zij meteen de juiste snaar te raken om mij weer vertrouwen terug te geven in waar ik mee bezig was en wat zo goed ging.

Het laatste stukje afbouwen verliep voorspoedig. Het moment van het nemen van de laatste pil zal ik nooit vergeten. Na 3 weken helemaal zonder medicatie kon ik weer terugkomen. We zouden nog een serie behandelingen doen om bij te stellen op de situatie zonder medicatie. Deze behandelingen gaven me nog net die extra zekerheid om het verder alleen te kunnen.

Voor mij was de rTMs behandeling precies wat ik zocht. Een intensieve therapie waarbij je serieus genomen wordt in wie je bent en waar door middel van vragenlijsten wordt gemeten welk verschil er is bewerkstelligd. 
Volgens mij is de combinatie van de hersenstimulatie en de cognitieve therapie een heel mooie. Qua therapie had ik al wat ervaring en het verschil voor mij was dat je nu een korte periode zo intensief begeleid wordt dat je veel sneller bewust wordt van jezelf. Omdat je 3 keer in de week de rTMS nodig hebt, heb je ook 3 keer in de week gesprekken. Elk obstakel waar je in je dagelijkse leven tegenaan loopt, kan je meteen onder de loep nemen, waardoor je inziet hoe je patronen zijn van handelen. Kwam ik eens in de 2 weken bij een therapeute, dan was de situatie al vergeten of veranderd en daardoor lukte het ze niet om tot de kern te komen. De gesprekken in combinatie met de hersenstimulatie, waarvan je vooral merkt dat je energiepeil stijgt en je stemmingen veranderen, zorgt ervoor dat je je direct beter voelt, maar ook dat je dingen leert waardoor je in de toekomst jezelf beter kan redden.

Het is nu augustus. Nog geen jaar geleden kreeg ik kennis van de rTMS techiek. In dit jaar is er voor mij zoveel veranderd, waarbij het belangrijkste is dat ik zonder medicatie kan leven.
Iets wat een jaar geleden als onmogelijk leek. Ook kan ik weer volop sporten wat in combinatie met de medicatie niet meer lukte. Mijn rTMS ervaring is dus enkel positief, dit komt door het effect wat het heeft bereikt, maar zeker ook door de goede ondersteuning die ik gekregen heb in dit hele proces!

Medicatie is de makkelijkste weg, maar misschien niet voor iedereen de juiste.